ريشه ها بهترين و بيش ترين املاح و مواد معدني را در بر دارند و بهترين وصحيح ترين روش استفاده از آن ها به صورت خام و يا بخار پز مي باشد.

پياز:

پيازمدر(با قوت حرارت و لطافت خود اب و مايعات زايد را از طريق ادرار و عرق و حيض و شير دفع ميكند.) و اشتها آور بوده باعث هضم سريع غذا مي شود براي درمان بي خوابي، ضعف اعصاب و ميل جنسي تجويز مي شود. پختن پياز با دنبه براي سرماخوردگي، ناراحتي هاي سينه ، دفع اختلاط لزج از ريه ها و چكاندن آب آن در گوش در دفع كاهش شنوائي و وزوز گوش مفيد است. ضماد آن با زرده تخم مرغ جهت درد مقعد و باروغن كوهان شتر در رفع شقاق مقعد مفيد است.

ترب:

بهترين نوع ان آبدار، نازك، تند، طويل و كم ريشه است. لطيف كننده و تحليل برنده ورم ها بوده و براي بواسير، سل، سياتيك، روماتيسم، سنگ مثانه و ... مفيد مي باشد توليد باد و آروغ در بدن كرده، در كساني كه معده مرطوب دارند مانع هضم غذا مي شود. از امام حسين(ع) روايت است كه «برگ آن پراكنده كننده باد، مغز آن مدر ادرار و ريشه آن از بين برنده بلغم است.»

آشاميدن آب ترب پخته براي رفع سرفه مزمن و طولاني و دفع اختلاط غليظ سينه و غرغره آب پخته آن با سكنجبين براي ديفتري مفيد است . خوردن 8 مثقال (تقريبا 35 گرم) اب شاخه و برگ ترب با سكنجبين براي خارج كردن سنگ مثانه نافع است. براي سر و دندان و چشم و گلو مضر مي باشد.

نكته:

براي گرفتن اب ترب، ترب را ورق ورق كرده و سطح آن را با عسل بپوشانيد و در آبكش بچينيد. سپس ظرفي زير آن بگذاريد تا آب خارج  شده در آن جمع گردد.

سير:

سير رقيق كننده خون، خشك كننده رطوبت معده و مفاصل مدر ادرار و حيض و عرق

مي باشد. خوردن آن با رعايت زمان و سن و مزاج فرد و در حد اعتدال، باعث حفظ صحت بدن و دفع ضرر اب و هواي وبائي و عفونت مي شود. خوردن آن با سركه جهت تنقيه حلق و صورت، سرفه و تنگي نفس فلج، دردمفاصل، سياتيك، نقرس، فراموشي و ... مفيد است. مداومت در خوردن آن باعث ريزش موي سفيد و روئيدن موي سياه در سر مي شود. زياد خوردن آن بدون رعايت مزاج و سن و فصل باعث سوختن خون شده، براي چشم و ريه و بواسير مضر است.